Μπαίνουμε ξανά στο MATRIX

POP για τις Δύσκολες Ώρες

Το Matrix είναι όντως μία τρανς αλληγορία.

Με αφορμή το The Matrix Resurrections που έχουμε ήδη αγαπήσει, το POP για τις Δύσκολες Ώρες βουτά ξανά στη συζήτηση που είχαμε κάνει στο πλαίσιο του αφιερώματος Class of ‘99. Ένα από τα μεγαλύτερα χιτ εκείνης της τόσο πλούσιας χρονιάς για το σινεμά, που άφησε το σημάδι του σε δεκάδες επόμενες δημιουργίες και έκανε την ερώτηση των 463.5 εκατομμυρίων παγκοσμίως: Και αν η πραγματικότητά μας είναι εικονική;

Το Matrix του 1999 άλλαξε όντως το σινεμά συνθέτοντας ένα κράμα επιρροών των αδερφών Wachowski, από φιλοσοφικά συγγράμματα και κόμικ μέχρι κλασικό sci-fi και ασιατικές παραγωγές anime και πολεμικών τεχνών. Δύο δεκαετίες μετά έχει διατηρήσει τη σημασία του, είτε ως αντικείμενο ανάλυσης, είτε ως τρανς αλληγορία, είτε ως τρόπαιο διεκδίκησης από ακροδεξιές ομάδες που εκεί γύρω στο 2012 αποφάσισαν ότι είχαν δει άλλη ταινία από εμάς τους υπόλοιπους.

Πώς έφερε το wire-fu στη μεγάλη οθόνη και πώς εξέλιξε το bullet time που στη συνέχεια θα πλημμύριζε το σινεμά και την τηλεόραση; Πόσο ανθεκτικό είναι το Matrix στην ποπ κουλτούρα και γιατί διέφερε στην απεικόνιση της τεχνολογίας από άλλες ταινίες της περιόδου; Ποιες ήταν οι καινοτομίες στα stunts και γιατί ο Keanu Reeves δε ρίχνει κλωτσιές στην ταινία (κι όμως υπάρχει εξήγηση!); Τι έκανε για την καριέρα των συντελεστών του; Πόσο μας πόρωνε ο Agent Smith; Πώς θα έμοιαζε αν γυριζόταν σήμερα και τι έχει να πει για τον σημερινό, post-truth κόσμο; Και φυσικά, τι θα διαλέγαμε: Το μπλε ή το κόκκινο χάπι; Α, επίσης, βλέπετε κι εσείς ότι όλοι σε αυτή την ταινία τρέχουν ακριβώς όπως ο Tom Cruise;